yüz

bir bahar yorgunluğunda 

odama şarkılar dökülüyor radyodan 

kimseler yok odamda 

şarkılar kulaksız kalmış 

çerçevelerinde resimler ağırlıksız yalnızlıklarından

iş olsun diye kapatıp gözlerimi 

bir yüz çiziyorum yattığım yerden 

önce bir oval yuvarlak çenesini şekillendiriyorum 

köşeli ve güçlü bir çene 

hafif bir gamze yerleştiriyorum dudaklar kalın ve dolgun 

alt dudağa biraz hüzün kıvrımı 

burunla üst dudak arası geniş 

dudakların iki yanına uzun birer çizgi atıyorum 

bir taraf gülmenin oynaklığına sahip 

diğeri kaskatı donmuş acıdan 

yanaklara belli belirsiz oyuklar  uçuk izleri 

çıkmış elmacık kemikleri üstlerindeki derileri sarkık yapıyorum 

burun kemikli ve uzun yay gibi kıvrık değil 

kemer kısmı geniş ve düz 

gözlerle birleşen yerlerde derin oyuklar var 

gözyaşlarının biçimlendirdiği 

kısılmış bir çift göz karası neredeyse beyazını kaplamış 

kirpikler gölgeleştiriyor göz bebeklerinin parlaklıklarını 

altları akşamdan kalmanın torbaları 

yükleri yorgunluk ve uykusuzluk 

kaşlar yolunmuş uçları kıvrılmış 

kaşlar arası açık bir tek tüy yok 

üç derin çizgi taçlandırmış o boşluğu 

geniş bir alın çiziyorum 

şakaklardaki saçlar dökülmüş 

damarların seğirmesi görülüyor 

alında derin çizgiler okunacak 

bir yazı yazmıyorum 

saçlar aklaşmış yer yer kuzgun siyahı 

kulaklar kafaya yapışık meme uçları büyük

bir yüz çiziyorum yattığım yerden 

sonra boyuyorum yüzü 

kanı çekilmiş bir sarı sürüyorum geniş alanlara 

beyazlaşmış dudakları pembeyle işliyorum 

burnun gölgesini koyulaştırıyorum 

karanlıkla yüze hareket vermem gerekiyor 

döndürüyorum profilden birkaç rötuş 

arkasına geçiyorum biraz saç döküyorum 

enselere serpiyorum çıkıntılara 

saç kıran olmuş yara yerlerini örtüyorum 

döndürüyorum 

diğer tarafa ufak bir kesiğe dikişler atıyorum 

kanamayı kesiyorum 

mavileşiyor dikiş yerleri 

demiryolları traversler döşüyorum iplik iplik 

başını bir o yana yaslıyorum bir bu yana 

arkaya doğru kaldırıyorum başı 

bir adem elması yerleştiriyorum büyükçe gırtlağa 

çenenin altına bir apse şişliği ekliyorum 

baş parmak boğumu kadar bademcikler belli oluyor

açıp gözlerimi kör edici bir ışık sürüyorum 

güneşten alıp gözlere 

sonra tekrar yumuyorum gözlerimi 

“dur dünya ondadır” diyen bir şarkı 

yaban dillerden noktayı koyuyor yüze 

sönüyor nefret 

dönüyor hasret ertesi güne

bir bahar yorgunluğumda odama 

akşam dökülüyor pencereden 

kimseler yok odamda 

giysiler bedensiz kalmış 

duvarlarda gölgeler ağırlıksız gün ışıklarından

sonra yüzü soyuyorum yavaş yavaş 

önce derileri yüzüyorum yanık bronz boyalı sarkık gergin 

beyaz kanlı dokular damarlar 

ahtapotun kolları gibi sarmış 

tüm yüzeyleri 

dudakları kaldırıyorum 

eti çekilmiş dişler dökülüyor 

elmacık kemiklerinden boşluklar oluşuyor 

sallanıyor çene 

gözler içeri kaçıyor 

sonra buharlaşıp uçuyor kovuklarından 

alnın kemiği apaçık parlıyor 

burun boşluğundan fırtınaların homurtusu 

bir kafatası kalıyor elimde 

o öpülesi yüz yok artık 

arınmış süslerinden bir maske duruyor ortada 

kumulların süpürüp aşındırdığı bir çorak yamaç 

gözlerimde gerçeği görüyorum 

insan derisiyle kaplanmış yok oluşu