Fazla vaktim yok

Fazla vaktim yok.

Nereye gidiyorsam, taşıdığım ne varsa, terk edeceğim dakikalar ne kadarsa, bir selamın alınması ile verilmesinin ağırlığı neyse, duvarda yürüyen karıncanın süründürdüğü menzil ne ise, işte günler boyunca doldum ve günler boyunca boşaldım, bir sıcak akıp geçti sırtımdan sularımı işlerde doldurdum, yalnızlığımdan boşalttım. Zihnim bulandı, kirpiklerim karıştı birbirine, görüntüler, gözlerim karardı. Düşünemez haldeydim.

Yorgunum. Bedenim taşıyamıyor artık gündüzü. Asfalttan fışkıran, yüzümü yalayan ateş, nasıl serinletiyor, hala kararlı ve karanlık yürüyorsun gündüzü. Taksi duraklarına kadar yükümle yürüdüm. Elimde çantalar. El kaldırdım uzaktaki şoföre. Kapı kapandı taksi yaklaştı bana. Yanımda durdu. Koydum ağırlıklarımı arkasına, seni de. Cam açık. Caddeleri aşıyoruz, blokları, köşeleri, yoncaları dönüyoruz, kavşakları arşınlıyoruz. Apartmanlar, evler, tabelalar.

İndim bir sokağın başında. O odalarda bıraktığım sesimden artık çok uzağım. Kimler sahiplenmişse sahiplenmişlerdir sözlerimi. Olsun onların. Bir su satıcısı çocuk, sökün edip geliyor o serin yaz günlerinden. Elinde testi ve bir bardak. Suya sinmiş toprak kokusu. Pet şişeler, öldürmüş çocuğumu. Toprak kokmayan suların arınık yudumları yırtarken boğazımı.

Merdivenleri çıkıyorum. Asansörler, metal kapılar, kırmızı ışıklar. Bir kapı kapanıyor yukarıda, bir zil susuyor. Elimde yüklerim, sen ağırlıksız bir gölge, dinlenirken ayaklarımın dibinde, bir gülümseme yayılıyor, ışıktan ve sıcaktan sığınmışlığın hazzında. Elimde kalan son cümlelere yüklenebilecek anlamların en ağrına vurulan damga o gülüş.

Kelimelerin yalınlığı, art niyetsiz, ilk anlamla doyurulduğunda...

Günlerin ortasında bedenimin ölümüne bağışlanmış adağı. Temkinli saatlerde vasat işler. İhtiyatsız bir harfin yer değiştirmesi. Teslim alan bir otobüs durağının sıcaktan dokunulmaz demir dayanağına çizgilerimle geri çekilmiş.

Nerede biz başlarız? Vurulan bir yaralı atın alnından damlayan kan, hangi sahibin damgasını taşır?

Bil ki, o akan kanda ben varım; sahibim, ölüm, yıkıldığım üzerine gölgem.