Güneşin utangaç kaçışlarını seyrediyorum dallar arasında. Yavaşça uyku sokuluyor gözlerime. Kekik kokuları, başımın altında ellerim... Hayatımda yalnızca ezebildiğim otlar.
Gözlerim hafif aralık. Güneş ılık ve kırmızı oyunlar oynuyor göz kapaklarımda. Kirpiklerim çatılmış. Çalılaşmış ışığa, ılıklığa ve kırmızıya.
Aniden sıkıveriyorum gözlerimi. Mavi, mor, pembe halkalar yayılıyor suya atılan taşın yaydığı halkalar gibi, beynimde, göz diplerimde git gide büyüyen.
Gevşetiyorum sonra ağırdan aralanıyor kapaklarım. Şarkı söyleyen, belli belirsiz insan sesleri kaçıyor kulaklarıma. İnce, nemli, taranmış bir adanmışlıkla ıslak dudaklardan dökülen ezgiler. Kelimelerin anlamları buğulanmış. Pupa yelken giden bir teknenin köpük izleri rayihalandırıyor sesleri, sanki yol aldığım adaların arasındaki denizlerdeyim.
Kar renginden bozulma ceset tramvayları, parçalanmış, dağılmış ve akmış gözlerin bebeklerinde donuklaşan, acı çektirmenin ve yürek işkencecilerinin şehvetli savruluşlarını ve kendilerinden geçişlerini hazdan; taşıyor dipsiz karanlıklara.
Gözlerim ışıkların kum havuzu olmuş. Oynaşıyorlar. Bir çocuk kirpiğinin kırpılışında, kırılmış yanağa düşmüş bir kirpiğin dokunuşunda, iç içe dolanan yakılmış oklar kapaklarım açıldığında, hapsetmek üzere emiyor tüm görüntüleri, unutmayı bilmeyi ve unutmadan...
Tek umudum belki içlerinde görüntülerin.
Gölgemin içinde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder